Die zien we nooit meer ...

Lieve lezertjes,

Graag wou ik via deze weg plechtig afscheid van jullie nemen, daar ik morgen officieel voor de leeuwen geworpen word, jawel. Omstreeks 8u plaatselijke tijd zullen mijn overlevingskansen slinken naar een gering tot onbestaand niveau. Dan kom ik namelijk voor een klas flink uit de kluiten gewassen relschoppers te staan, een bende leeuwen van het kaliber dat hun welpenvachtje al lang heeft afgeworpen, want het schijnt namelijk om tieners te gaan. En o ja, wat meer is: I’ll be on my own ... snif. Want in de verste verte geen leraar te bespeuren. Slik.

Dus zeg ik jullie dan nu graag dag met het handje. Hoewel, misschien loopt het toch nog niet zo’n vaart. Misschien geven de snoodaards me een dagje voorsprong. Laten ze me eerst in allerlei bochten kronkelen om hun genade te verkrijgen. Waarna ze me dan professioneel in stukjes kunnen hakken. De pestkoppen.

Eerlijkheidshalve moet het gezegd dat ik via Samaya, een Iraans meisje en collega-slachtoffer, een kijkje heb kunnen nemen in het hand-en oefenboek dat als ultieme wapen moet dienen om de hongerige (hier helaas iets meer letterlijk te nemen dan gewoonlijk) wolven koest mee te houden, en dat bood toch een beetje troost. Dus misschien overleef ik mijn eerste dag wel en kan ik nog navertellen wat me allemaal is overkomen. Laten we met z’n allen duimen.

Tot morgen dan maar. Misschien ;-).
Daaag!