 |
| Is ie niet schattig? |
zaterdag 28 augustus 2010
I'm siiinging ... in the rain ...
Het is zes uur en bijna pikdonker. Ik ontdekte net een fantastisch uitzicht van op de trap naar de bovenste slaapkamers. Door een glazen wand kan je de bergen zien, versierd met duizenden lichtjes die de hoger gelegen dorpjes verlichten. Magnifiek! Als ik tegen Sint-Juttemis es uitgedokterd heb hoe m’n camera werkt in het donker, zal ik es een mooie foto uploaden ;-).
Over feestdagen gesproken, maandag wordt Santa Rosa vereerd en ter ere van haar mogen we allemaal een dagje thuisblijven, waarvoor dank Rosa. Naar ’t schijnt wordt Cusco dan overspoeld door parades en optochten, die wel es heel erg de moeite kunnen zijn. Dat wordt dus de toerist uithangen met de camera in de aanslag (de parades zijn gelukkig overdag …).
Cusco wordt zo blijkt niet enkel en alleen door optochten en feestvierders overspoeld maar ook door heuse stortregens en onweer! Voor één keer dat ik geen kleingeld voor ’n taxi had en dus maar ging lopen (ik weet het, klinkt ongelofelijk lui, en dat is het ook ;-)) begint het toch wel met bakken uit de hemel te stortregenen zeker! In een oogwenk transformeerde het onweer Cusco in een modderpoel, straatbrede overstromingen incluis! Ik kon geen kant meer op, toen een 'correcaminos'-busje achteloos door een reusachtige plas sjeesde en me zo op brutale wijze een natte broek bezorgde. Muchas gracias!
Maar ondertussen is het buiten en in mijn hoofd alweer opgeklaard en zijn we alweer opgedroogd en terug thuis, een Peruaanse pennenzak en fluweelzachte en echt hele mooie, warme trui rijker. Joepie joepie. Jammer genoeg ben ik zo te horen een pak Peruaanse soles armer dan ik had moeten zijn, want ik werd nog maar eens (het zal wel niet de eerste keer zijn) opgelicht waar ik bij stond. Ik betaalde 38 soles voor de trui, wat overeenkomt met een kleine 10 euro. Samaya, die morgen weer naar Maine terugkeert, kocht bijna dezelfde voor maar 25 soles. Outch … Ik moet mijn bargain skills dringend verbeteren!
Straks krijgen we Griekse salade en borritos met guacamole en kip voor avondeten, mmm! En daarna gaan we uit, benieuwd hoe het nachtleven in Cusco eruit ziet! En voor zij die zich zorgen maken of dat gevaarlijk is, ik post dit pas morgen dus dat betekent dat ik het overleefd heb ;-). En dan vertel ik de volgende keer hoe het is geweest! Ik kijk er alleszins naar uit, want bijna iedereen van de family house gaat, en ik vind het echt super hoe iedereen overeenkomt, real fun.
Hasta la próxima!
Over feestdagen gesproken, maandag wordt Santa Rosa vereerd en ter ere van haar mogen we allemaal een dagje thuisblijven, waarvoor dank Rosa. Naar ’t schijnt wordt Cusco dan overspoeld door parades en optochten, die wel es heel erg de moeite kunnen zijn. Dat wordt dus de toerist uithangen met de camera in de aanslag (de parades zijn gelukkig overdag …).
Cusco wordt zo blijkt niet enkel en alleen door optochten en feestvierders overspoeld maar ook door heuse stortregens en onweer! Voor één keer dat ik geen kleingeld voor ’n taxi had en dus maar ging lopen (ik weet het, klinkt ongelofelijk lui, en dat is het ook ;-)) begint het toch wel met bakken uit de hemel te stortregenen zeker! In een oogwenk transformeerde het onweer Cusco in een modderpoel, straatbrede overstromingen incluis! Ik kon geen kant meer op, toen een 'correcaminos'-busje achteloos door een reusachtige plas sjeesde en me zo op brutale wijze een natte broek bezorgde. Muchas gracias!
Maar ondertussen is het buiten en in mijn hoofd alweer opgeklaard en zijn we alweer opgedroogd en terug thuis, een Peruaanse pennenzak en fluweelzachte en echt hele mooie, warme trui rijker. Joepie joepie. Jammer genoeg ben ik zo te horen een pak Peruaanse soles armer dan ik had moeten zijn, want ik werd nog maar eens (het zal wel niet de eerste keer zijn) opgelicht waar ik bij stond. Ik betaalde 38 soles voor de trui, wat overeenkomt met een kleine 10 euro. Samaya, die morgen weer naar Maine terugkeert, kocht bijna dezelfde voor maar 25 soles. Outch … Ik moet mijn bargain skills dringend verbeteren!
Straks krijgen we Griekse salade en borritos met guacamole en kip voor avondeten, mmm! En daarna gaan we uit, benieuwd hoe het nachtleven in Cusco eruit ziet! En voor zij die zich zorgen maken of dat gevaarlijk is, ik post dit pas morgen dus dat betekent dat ik het overleefd heb ;-). En dan vertel ik de volgende keer hoe het is geweest! Ik kijk er alleszins naar uit, want bijna iedereen van de family house gaat, en ik vind het echt super hoe iedereen overeenkomt, real fun.
Hasta la próxima!
donderdag 26 augustus 2010
woensdag 25 augustus 2010
To cuy or not to cuy!
Hoi hoi!
Eerst en vooral, het zou nu moeten mogelijk zijn om reacties op de blog te plaatsen, dus go go go :-)!
Voor zij die goed opgelet hebben, ik werd verondersteld nu reeds in mootjes gehakt te zijn, maar dat is tot op heden lekker niet het geval. Het enige dat in hapklare brokjes werd opgedeeld was de cavia die we net opgepeuzeld hebben, maar daarover later meer!
Het gaat eigenlijk heel goed, dat lesgeven! Het is best wel een uitputtingsslag, de jongens maken het ons niet gemakkelijk. Het gaat om tieners, die helaas niet verplicht zijn de les bij te wonen, dus ze komen wel maar dan elk op een ander tijdstip. Dat maakt het moeilijk omdat je als het ware telkens opnieuw moet beginnen met je les, maar tegelijkertijd kan je de anderen niet in de steek laten omdat er plots een nieuwe leerling binnen komt waaien.
Ik heb het geluk dat ik deze week nog kan samenwerken met Samaya, het Iraanse meisje waarover ik misschien al vertelde. Samen kunnen we die uitgelaten bende straatjongens wel de baas. Vanaf volgende week sta ik er dan wel alleen voor, maar ondertussen ken ik de jongens al een beetje. En begin ik te weten hoe je ze moet aanpakken. Dus het is niet zo dramatisch geworden als ik verwachtte!
Julio César, Cristian, Jonathan, Edison, Alejandro, David en de anderen komen 's morgens vrijwillig inoefenen wat ze in de namiddag leren van een Peruaanse leraar. Voorlopig is dat echt nog een basisniveau, maar ik hoop ze in die tien weken toch echt iets meer te kunnen bijbrengen. We maakten een schrift voor ze, met standaard zinnetjes, en we kochten al balpennen en potloden ook, want die hadden ze niet. En we knutselden een bingo-spel in elkaar, dat vonden ze fantastisch, echt leuk. We moesten beloven het morgen weer te spelen. Dus ze zijn precies wel enthousiast.
Ik zit dit te typen in de dining room terwijl we elkaar grappige anekdotes zitten te vertellen over van alles, onze jeugd, over onze broers en zussen, allerlei gekke ervaringen ... echt grappig, er wordt hier in het algemeen echt veel gelachen. Met het leven hier in Peru ook. Met wat we hier voorgeschoteld krijgen soms (hoewel ik het eigenlijk altijd lekker vind, soms wat grappige combinaties zoals bonenmoes met bolognèsesaus en popcorn ... inspiratie nodig, iemand? ;-)), met de taxichauffeurs, de mensen op straat, de liedjes die je hoort en zo. En natuurlijk was het vanavond echt lachen geblazen in het restaurant waar we de nationale trots verorberd hebben, zijnde cavia, aka guinea pig of cuy!! Stel je voor, een langwerpig bord met een gesmoorde cavia op (mét kop én tanden!) omringd met drie soorten papas (patatjes) en een blaadje sla. Ik moet zeggen, ik vond het niet slecht, maar mijn stukje bevatte nogal veel gestold bloed (smaakt zoet, voor zij dat 't willen weten), dus voor een ex-vegetariër was dat toch even slikken (letterlijk). Het smaakt naar kip, dus het is niet helemaal vreemd. Maar probeer maar eens een stukje versgebakken cavia door je keel te krijgen met twee oogjes en vier tandjes op je netvlies gebrand.. Niet makkelijk :-)! Maar het was echt grappig.
Ik beloof echt zo gauw mogelijk foto's up te loaden, echt waar. Promise!
Oké, we worden hier pretty much uit de dining room gezet, wegens te luid, dus ik zal dan ook maar es onder de wol kruipen (twee dekens én een slaapzak, brr ;-)).
Hasta la próxima!
Lieselotte
Eerst en vooral, het zou nu moeten mogelijk zijn om reacties op de blog te plaatsen, dus go go go :-)!
Voor zij die goed opgelet hebben, ik werd verondersteld nu reeds in mootjes gehakt te zijn, maar dat is tot op heden lekker niet het geval. Het enige dat in hapklare brokjes werd opgedeeld was de cavia die we net opgepeuzeld hebben, maar daarover later meer!
Het gaat eigenlijk heel goed, dat lesgeven! Het is best wel een uitputtingsslag, de jongens maken het ons niet gemakkelijk. Het gaat om tieners, die helaas niet verplicht zijn de les bij te wonen, dus ze komen wel maar dan elk op een ander tijdstip. Dat maakt het moeilijk omdat je als het ware telkens opnieuw moet beginnen met je les, maar tegelijkertijd kan je de anderen niet in de steek laten omdat er plots een nieuwe leerling binnen komt waaien.
Ik heb het geluk dat ik deze week nog kan samenwerken met Samaya, het Iraanse meisje waarover ik misschien al vertelde. Samen kunnen we die uitgelaten bende straatjongens wel de baas. Vanaf volgende week sta ik er dan wel alleen voor, maar ondertussen ken ik de jongens al een beetje. En begin ik te weten hoe je ze moet aanpakken. Dus het is niet zo dramatisch geworden als ik verwachtte!
Julio César, Cristian, Jonathan, Edison, Alejandro, David en de anderen komen 's morgens vrijwillig inoefenen wat ze in de namiddag leren van een Peruaanse leraar. Voorlopig is dat echt nog een basisniveau, maar ik hoop ze in die tien weken toch echt iets meer te kunnen bijbrengen. We maakten een schrift voor ze, met standaard zinnetjes, en we kochten al balpennen en potloden ook, want die hadden ze niet. En we knutselden een bingo-spel in elkaar, dat vonden ze fantastisch, echt leuk. We moesten beloven het morgen weer te spelen. Dus ze zijn precies wel enthousiast.
Ik zit dit te typen in de dining room terwijl we elkaar grappige anekdotes zitten te vertellen over van alles, onze jeugd, over onze broers en zussen, allerlei gekke ervaringen ... echt grappig, er wordt hier in het algemeen echt veel gelachen. Met het leven hier in Peru ook. Met wat we hier voorgeschoteld krijgen soms (hoewel ik het eigenlijk altijd lekker vind, soms wat grappige combinaties zoals bonenmoes met bolognèsesaus en popcorn ... inspiratie nodig, iemand? ;-)), met de taxichauffeurs, de mensen op straat, de liedjes die je hoort en zo. En natuurlijk was het vanavond echt lachen geblazen in het restaurant waar we de nationale trots verorberd hebben, zijnde cavia, aka guinea pig of cuy!! Stel je voor, een langwerpig bord met een gesmoorde cavia op (mét kop én tanden!) omringd met drie soorten papas (patatjes) en een blaadje sla. Ik moet zeggen, ik vond het niet slecht, maar mijn stukje bevatte nogal veel gestold bloed (smaakt zoet, voor zij dat 't willen weten), dus voor een ex-vegetariër was dat toch even slikken (letterlijk). Het smaakt naar kip, dus het is niet helemaal vreemd. Maar probeer maar eens een stukje versgebakken cavia door je keel te krijgen met twee oogjes en vier tandjes op je netvlies gebrand.. Niet makkelijk :-)! Maar het was echt grappig.
Ik beloof echt zo gauw mogelijk foto's up te loaden, echt waar. Promise!
Oké, we worden hier pretty much uit de dining room gezet, wegens te luid, dus ik zal dan ook maar es onder de wol kruipen (twee dekens én een slaapzak, brr ;-)).
Hasta la próxima!
Lieselotte
maandag 23 augustus 2010
Die zien we nooit meer ...
Lieve lezertjes,
Graag wou ik via deze weg plechtig afscheid van jullie nemen, daar ik morgen officieel voor de leeuwen geworpen word, jawel. Omstreeks 8u plaatselijke tijd zullen mijn overlevingskansen slinken naar een gering tot onbestaand niveau. Dan kom ik namelijk voor een klas flink uit de kluiten gewassen relschoppers te staan, een bende leeuwen van het kaliber dat hun welpenvachtje al lang heeft afgeworpen, want het schijnt namelijk om tieners te gaan. En o ja, wat meer is: I’ll be on my own ... snif. Want in de verste verte geen leraar te bespeuren. Slik.
Dus zeg ik jullie dan nu graag dag met het handje. Hoewel, misschien loopt het toch nog niet zo’n vaart. Misschien geven de snoodaards me een dagje voorsprong. Laten ze me eerst in allerlei bochten kronkelen om hun genade te verkrijgen. Waarna ze me dan professioneel in stukjes kunnen hakken. De pestkoppen.
Eerlijkheidshalve moet het gezegd dat ik via Samaya, een Iraans meisje en collega-slachtoffer, een kijkje heb kunnen nemen in het hand-en oefenboek dat als ultieme wapen moet dienen om de hongerige (hier helaas iets meer letterlijk te nemen dan gewoonlijk) wolven koest mee te houden, en dat bood toch een beetje troost. Dus misschien overleef ik mijn eerste dag wel en kan ik nog navertellen wat me allemaal is overkomen. Laten we met z’n allen duimen.
Tot morgen dan maar. Misschien ;-).
Daaag!
Graag wou ik via deze weg plechtig afscheid van jullie nemen, daar ik morgen officieel voor de leeuwen geworpen word, jawel. Omstreeks 8u plaatselijke tijd zullen mijn overlevingskansen slinken naar een gering tot onbestaand niveau. Dan kom ik namelijk voor een klas flink uit de kluiten gewassen relschoppers te staan, een bende leeuwen van het kaliber dat hun welpenvachtje al lang heeft afgeworpen, want het schijnt namelijk om tieners te gaan. En o ja, wat meer is: I’ll be on my own ... snif. Want in de verste verte geen leraar te bespeuren. Slik.
Dus zeg ik jullie dan nu graag dag met het handje. Hoewel, misschien loopt het toch nog niet zo’n vaart. Misschien geven de snoodaards me een dagje voorsprong. Laten ze me eerst in allerlei bochten kronkelen om hun genade te verkrijgen. Waarna ze me dan professioneel in stukjes kunnen hakken. De pestkoppen.
Eerlijkheidshalve moet het gezegd dat ik via Samaya, een Iraans meisje en collega-slachtoffer, een kijkje heb kunnen nemen in het hand-en oefenboek dat als ultieme wapen moet dienen om de hongerige (hier helaas iets meer letterlijk te nemen dan gewoonlijk) wolven koest mee te houden, en dat bood toch een beetje troost. Dus misschien overleef ik mijn eerste dag wel en kan ik nog navertellen wat me allemaal is overkomen. Laten we met z’n allen duimen.
Tot morgen dan maar. Misschien ;-).
Daaag!
zaterdag 21 augustus 2010
Haidiho!
Na heel wat innerlijk gestoef hoe weinig last ik ondervond van de hoogte, begin ik al stilletjes terug te krabbelen en zie ik al reikhalzend uit naar dat eerste kopje coca-thee.. Ben voetje voor voetje van m'n nieuwe stek Casa La Florida naar de school Máximo Nivel gestapt, om iets te posten op m'n blogje. Er is wel internet 'thuis', maar echt goed werkt dat toch niet, dus. Twintig minuutjes strompelen verder wacht er een gezellig internetzaaltje, met zicht op zon en bergen links en een salsalesje rechts. Ga ik overigens zeker ook eens proberen, als mijn hoofd ietsje minder bonkt, that is.
Zonder onder de toeterende taxi's terecht te komen (evident kan je dat namelijk niet noemen), kreeg ik op weg naar hier een beeld van de centrale Avenida El Sol. Kleine winkeltjes met ingedommelde verkoopsters, gigantisch uitziende magazijnen vol typische, kleurrijke weefsels in alle vormen en maten, pick-upjes volgestouwd met mannen onderweg naar Joost mag weten waar, indígenos zonder tanden maar mét karren vol vers gesneden ananas, ijsjes en Inca Cola. En dat alles onder de strenge blik van het reusachtige beeld van de Inca Pachacutec, die hoog van op de bergen een oogje in het zeil houdt.
M'n kamer in Casa Florida deel ik nog één weekje met Judy (met een je, niet dje), een meisje uit Minnesota. Superfan van crime series als daar zijn NCIS en Bones (want die bekijkt ze al de hele dag via pc), en met een bloedhekel aan chocolade, koekjes en dergelijke (zo bleek toen ik haar iets aanbood). Een sympathieke meid, ik geloof dat ze iets met construction doet als vrijwilliger, maar ben er niet helemaal zeker van, net toen we aan de praat raakten, bevond ik me in hogere sferen en liet m'n geheugen me lelijk in de steek.
Ondertussen word ik hier al gestalkt door salsa leraars die me een lesje willen leren, en bovendien vriendjes willen worden op FB. Ga dan es een stapje verder, op zoek naar die coca-thee, helemaal legaal btw, toch ben ik es benieuwd.
Hasta la próxima!
Lieselotte
Na heel wat innerlijk gestoef hoe weinig last ik ondervond van de hoogte, begin ik al stilletjes terug te krabbelen en zie ik al reikhalzend uit naar dat eerste kopje coca-thee.. Ben voetje voor voetje van m'n nieuwe stek Casa La Florida naar de school Máximo Nivel gestapt, om iets te posten op m'n blogje. Er is wel internet 'thuis', maar echt goed werkt dat toch niet, dus. Twintig minuutjes strompelen verder wacht er een gezellig internetzaaltje, met zicht op zon en bergen links en een salsalesje rechts. Ga ik overigens zeker ook eens proberen, als mijn hoofd ietsje minder bonkt, that is.
Zonder onder de toeterende taxi's terecht te komen (evident kan je dat namelijk niet noemen), kreeg ik op weg naar hier een beeld van de centrale Avenida El Sol. Kleine winkeltjes met ingedommelde verkoopsters, gigantisch uitziende magazijnen vol typische, kleurrijke weefsels in alle vormen en maten, pick-upjes volgestouwd met mannen onderweg naar Joost mag weten waar, indígenos zonder tanden maar mét karren vol vers gesneden ananas, ijsjes en Inca Cola. En dat alles onder de strenge blik van het reusachtige beeld van de Inca Pachacutec, die hoog van op de bergen een oogje in het zeil houdt.
M'n kamer in Casa Florida deel ik nog één weekje met Judy (met een je, niet dje), een meisje uit Minnesota. Superfan van crime series als daar zijn NCIS en Bones (want die bekijkt ze al de hele dag via pc), en met een bloedhekel aan chocolade, koekjes en dergelijke (zo bleek toen ik haar iets aanbood). Een sympathieke meid, ik geloof dat ze iets met construction doet als vrijwilliger, maar ben er niet helemaal zeker van, net toen we aan de praat raakten, bevond ik me in hogere sferen en liet m'n geheugen me lelijk in de steek.
Ondertussen word ik hier al gestalkt door salsa leraars die me een lesje willen leren, en bovendien vriendjes willen worden op FB. Ga dan es een stapje verder, op zoek naar die coca-thee, helemaal legaal btw, toch ben ik es benieuwd.
Hasta la próxima!
Lieselotte
Casi llegamos!
20 AUG - Oef. Het is nu 18u25 plaatselijke tijd en ik zit al in pyjama, zelf meegebrachte pantoffels incluis ;-). Traject 1 is succesvol verlopen, I made it to Lima! Na een helse trein-tram-bus-dag (vervang bus door Boeing 777-200) van 21,5 uur belandde ik safe en sound in mijn muf hotelkamertje, de deur op slot én vakkundig gebarricadeerd met kleerkast en strategisch opgestelde valies. Niet dat ik me onveilig voel hoor. Misschien was het wel even spannend tijdens de taxirit naar het hotel, maar dat helse verkeer van kleurrijke airportbusjes die zich kriskras een weg duwden in allerlei tegengestelde rijrichtingen, deed toch eerder schattig dan gevaarlijk aan. En wat de hotelkamer verder betreft, het is hier zelfs best proper, niet één kakkerlakje te zien, nergens, en ik heb écht goed gekeken ;-).
It’s been quite a day, maar bon, we mogen niet klagen. Al helemaal niet wat de bediening, service en menukaart ;-) van KLM betreft. Over de treinritten richting Schiphol voor dag en dauw kan ik niet veel navertellen, behalve dan misschien dat ik de tijd grotendeels met mijn ogen dicht en wang tegen het raampje geplakt zal doorgebracht hebben. Niets noemenswaardigs dus. Anders was het gesteld met het zeer ruime aanbod films en TV-series (o.a. Baantjer ;-)) tijdens de vlucht, de rijkelijk aangeboden drankjes en koekjes, het meer dan welkome dekentje en kussentje, het mmm lekkere eten (x 4) en de echt vriendelijke bediening.
Dat er eerst een akkefietje plaatsvond bij het inchecken over het toegestane aantal kilo’s in de valies, en we tot twee keer toe bagage mochten versassen van valies naar handbagage en weer terug, dat zijn we ondertussen al vergeten. Dat er geen zetel voor me geboekt was en toen die eindelijk wel toegewezen werd, de stoelzitting zelf ontbrak en onvindbaar bleef, dat euveltje geraakte ook van de baan. Iets verser in het geheugen ligt het gehuil, getier, gekrijs en gekreun van alle 150 baby’s aan boord (want veel minder zullen het er toch niet geweest zijn!), maar ook daar willen we op een dag als vandaag niet moeilijk over doen. We zijn per slot van rekening toch een klein beetje met vakantie ;-).
En dit gezegd zijnde, I call it already a day, want we willen morgen fris en monter het tweede traject tegemoet, richting eindbestemming Cuzco.Woehoe. Benieuwd!! Welterusten!
dinsdag 17 augustus 2010
To Peru or not to Peru ...
Hiphoi!
Dit is mijn blog voor de maandjes die ik in Peru vertoef. Met dank aan - ja ja ere wie ere toekomt - mijn schitterende broertje die dees heeft opgezet voor mij ;-)..
Het avontuur staat al niet meer stilletjes voor de deur, maar staat al breed grijnzend met de valies in de hand in het deurgat. Here we go, het donkere diepe onbekende tegemoet, brrr :-) ...
Nog twee dagen om die valies gevuld en de moed opgekrikt te krijgen en - aaaaagghhh - Cuzco here I come! Wish me lu-huck .. :-)
Lieselotte x
Dit is mijn blog voor de maandjes die ik in Peru vertoef. Met dank aan - ja ja ere wie ere toekomt - mijn schitterende broertje die dees heeft opgezet voor mij ;-)..
Het avontuur staat al niet meer stilletjes voor de deur, maar staat al breed grijnzend met de valies in de hand in het deurgat. Here we go, het donkere diepe onbekende tegemoet, brrr :-) ...
Nog twee dagen om die valies gevuld en de moed opgekrikt te krijgen en - aaaaagghhh - Cuzco here I come! Wish me lu-huck .. :-)
Lieselotte x
Abonneren op:
Posts (Atom)